Што најпрво ќе направам кога ќе помине корона вирусот? (ДЕЛ 1)
Не размислував многу на оваа тема, но почувствував колку ми фалат некои работи откако се затворија кафулиња, теретани, хотели, па почнаа полициски часови, па „бомбардирање“, цело време, со вести за вирусот и многу други работи.
Покрај тоа, како и сите вие, што сакаме ова час поскоро да помине, имам и други желби со кои си ја лечам сегашната носталгија за тоа што ни’ се промени секојдневието. И, таа моја желба, или желби, не е нешто особено или нешто големо. Тоа е повторно дел од обичниот мој живот. Нешто што е толку обично, но дури сега разбирам колку ми фали и колку на сите нас ни значи.
Ајде, на кратко да ви кажам како го замислувам првиот ден по корона вирусот…
Замислувам….
Замислувам дека е работен ден. Тој прв ден откако секоја опасност е далечна (тоа можеби и никогаш нема да се случи, да не постои апсолутно никаква опасност).
Посакувам тој ден да е стандарден, типичен за моето секојдневие. Кога станувам околу 6 и 50 часот, ја земам стандардната доза на овошје и во 7 и 50 тргнувам кон општина Крушево. На работното место.
Замислувам тој ден, околу 9 и 30 часот да испијам Еспресо во голема шолја во пицерија Скар. Едно од стандардните места за најубаво кафе. Тие 10 минути често пати се најдобриот дел од денот, кога имам прилика да поразговарам со пријателот и да начнеме теми кои треба да ги завршиме по 16 часот.
Потоа, денот тече тековно до 16 часот.
Завршувам околу 16 часот и замислувам ручек со домашните. Од 17 до 19 работам на обврските поврзани со мастер студиите.
Потоа го шетам крушевското џаде. Односно тоа е еден „потег“ од влезот на град Крушево, покрај местото кое ние крушевчани го викаме „Кај клупата“ од каде што дење кристално се гледа Пелагонија, а ноќе се истакнува Кривогаштани кое според светлата изгледа на крст. Застанувам на 5 минути тука и правам едно „Инста стори“. Продолжувам до хотел Монтана Палас и го гледам целиот осветлен, со автомобили паркирани пред објектот, што значи дека хотелот се подготвува за гости, додека тивко ветре ме милува на лицето.
Продолжувам понатаму. Го одминувам хотел Илинден, споменикот Питу Гули и се упатувам кон жичарницата и „Гумење“… Продолжува
Пишува: Сотир Габелоски
*Текстот е пишуван на почетокот на април, 2020
